Schokkende getuigenis van een verpleegsters over Covid-19
De meeste mensen lijken Covid-19 achter zich te hebben gelaten. Ze verwijzen misschien af en toe naar de ‘pandemie’, maar ze stoppen het liever in hun achterhoofd. Het is dus belangrijk dat wij kritische denkers de waarheid niet laten bedelven onder het officiële verhaal dat een dodelijke ziekte toesloeg, radicale interventies nodig waren en dat een wonderbaarlijk vaccin miljoenen levens redde.
Ik ken een verpleegster die gedurende de hele covid op de plaatselijke intensive care heeft gewerkt. Zij is van mening dat de ziekte weliswaar overdreven was, maar dat het verschilde van de gebruikelijke infecties aan de luchtwegen. Positief geteste patiënten die op haar afdeling werden opgenomen hadden vaak last van astmatische aanvallen. Maar dergelijke symptomen waren waarschijnlijk het gevolg van de terreur die door de regering in de samenleving werd gezaaid. En deze patiënten hadden gelijk om doodsbang te zijn, want ze werden aan een beademingsapparaat gehangen, waren volledig afhankelijk van overwerkt klinisch personeel en mochten geen bezoek ontvangen. Zoals Roger Watson en ik op TCW uitlegden, haalden velen nooit meer een natuurlijke adem.
Het boek What the Nurses Saw van Ken McCarthy bevat interviews met verpleegsters die in de killing fields van Amerikaanse ziekenhuizen werkten. Erin Marie Olszewski, een veteraan uit het leger, kwalificeerde en werkte als verpleegster in Florida. Toen New York het Amerikaanse epicentrum van Covid-19 werd, beantwoordde ze de dringende oproep van de stadsautoriteiten voor verpleegkundigen. Bij aankomst werd Olszewski tot haar verbazing ondergebracht in een luxe hotel. Ze kreeg geen werk toegewezen, maar wel wekelijks $10.000 betaald door de Federal Emergency Management Agency (FEMA). De crisis was duidelijk niet zo erg als op het nieuws werd afgeschilderd.
Uiteindelijk werd Olszeswki naar een groot openbaar ziekenhuis gestuurd, waar artsen en verpleegkundigen buitengewone en schadelijke protocollen volgden. In plaats van een laatste redmiddel was intubatie aan beademingsmachines de primaire behandeling. Andrew Cuomo, gouverneur van New York, trad op als medisch dictator en bestelde 30.000 beademingsmachines. Als loontrekkers die het administratieve beleid volgen, lieten artsen hun eed van Hippocrates varen en mishandelden ze patiënten die het ziekenhuis binnenkwamen maar via het mortuarium weer vertrokken. Toestemming, die zo fundamenteel is voor de gezondheidszorg, werd gereduceerd tot artsen die patiënten vertelden dat hun enige overlevingskans mechanische beademing was.
Volgens Olszewski was de verwerkingscapaciteit als een fabrieksproductielijn die de gewenste sterftecijfers produceerde. Verpleegkundigen, die normaal gesproken terughoudend zijn in het ter discussie stellen van beslissingen van artsen in een starre hiërarchische cultuur, slaagden er niet in om hun patiënten op de eerste plaats te zetten. Ze waren medeplichtig aan door de staat gesanctioneerde moord. Dit was vooral afschuwelijk in de openbare ziekenhuizen van New York, waar de meerderheid van de patiënten arm was en gefinancierd werd door Medicare, het federale systeem dat het gebruik van beademingsapparatuur stimuleerde door ziekenhuizen $39.000 per geval te betalen. Omdat verwacht werd dat patiënten zouden sterven, werd er weinig zorg gegeven en lagen ze ongewassen op hun uitwerpselen. Zodra een lijk werd afgevoerd, werd het apparaat gebruikt voor de volgende opname.
Een andere klokkenluider, Nicole Sirotek, merkte op dat institutionele macht zelden nodig was om ervoor te zorgen dat verpleegkundigen zich aan het covidieregime hielden. Het verplegend personeel controleerde zichzelf en maakte duidelijk dat elke dissident zou worden verstoten, waardoor hun professionele carrière in gevaar zou komen.
Volgens Kimberley Overton, een verpleegster in Nashville, kregen verpleegsters te horen dat ze geen tijd in de buurt van de bedden van de patiënten mochten doorbrengen om verspreiding van het virus tegen te gaan, ondanks het feit dat ze volledig blootgesteld werden op afdelingen voor covidale gevallen. Dit was onnodige wreedheid. Patiënten werden opzettelijk geïsoleerd, verstoken van voeding en water (infusen werden beschouwd als voldoende vochtinname) en communicatie was onmogelijk met verpleegkundigen die van top tot teen bedekt waren met persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM).
Ziekenzalen hadden een waarschuwing moeten hebben bij de ingang om de hoop op te geven, allen die hier binnengaan. Overton merkte op dat covid alleen mensen in het ziekenhuis doodde, niet thuis of onder daklozen. Het behandelingsregime was ontworpen om levens efficiënt te beëindigen. Beademingsapparatuur speelde hierbij een sleutelrol, zoals Overton beschreef:
In mijn hele carrière had ik de PEEP (positive end-expiratory pressure) instellingen nog nooit zo hoog gezien. Gewoonlijk zien we dat bij ongeveer vijf, en we zagen die druk bij vijftien. We bliezen de longen van mensen leeg.
Om geïntubeerde patiënten te verdoven werden hoge doses fentanyl toegediend. Het was gebruikelijk om een ademtest uit te voeren op patiënten na een dag aan de beademing. Ze faalden bijna altijd, vanwege het ademhalingsonderdrukkende effect van fentanyl. Maar de meest dubieuze interventie was remdesivir, door Anthony Fauci uitgeroepen tot het ‘voorkeursmedicijn’ voor covid-patiënten. Dit antivirale middel werd oorspronkelijk getest op ebola-gevallen, maar meer dan de helft stierf tijdens de proef. Voor covid werd een haastig en onvolledig onderzoek aangevoerd als bewijs voor de werkzaamheid, maar het medicijn veroorzaakte vaak nierfalen.
Britse lezers zullen vooral geïnteresseerd zijn in het verslag van Kevin Corbett. Ik sprak samen met Corbett op Trafalgar Square in september 2020, toen hij het massaal toegestroomde publiek waarschuwde voor de ‘nazificatie’ van de NHS. Covid-19 was geen paniek door de autoriteiten, maar een doelbewuste en geplande overname van het gezondheidszorgsysteem. Individuele zorg, waar belastingbetalende burgers menen recht op te hebben, werd vervangen door nazistische virale hygiëne. Kleine dictators in matrozenuniformen hadden nog nooit zoveel macht gehad: geen masker, geen dienst. De reden voor de covide regels was nooit therapeutisch, maar de uitoefening van totalitair gezag.
De NHS was slecht, maar de Amerikaanse ziekenhuizen waren nog veel slechter. De winstprikkel was onweerstaanbaar voor gewetenloze bestuurders, met ongelooflijk hoge betalingen voor afgesloten zaken (d.w.z. sterfgevallen). Een andere factor is dat senior managers en artsen met een Democratische voorkeur te maken hadden met patiënten met een lagere sociaaleconomische status en populistische Trump-voorkeuren. De vaccinatiecijfers in de VS bevestigden deze politieke tweedeling.
Het motto, mocht er weer een pandemie worden uitgeroepen (Ziekte X, zoals de media willen), is ‘blijf uit het ziekenhuis’. Dat is een verschrikkelijke aanklacht tegen artsen en verpleegkundigen, van wie zo velen hun gedragscode hebben gebroken om deel te nemen aan misdaden tegen de menselijkheid.
What the Nurses Saw zou verplichte lectuur moeten zijn voor politici, bestuurders en artsen die kritiekloos de orthodoxie van Covid-19 hebben geaccepteerd en toegepast. McCarthy’s compendium van ervaringen aan het bed laat zien wat er gebeurt als alle professionele en morele normen worden losgelaten ten gunste van een wereldwijd afgedwongen probleem-reactie-oplossing bedenksel. Zoals Bill Gates opgewonden voorspelt, komt er een ‘volgende keer’ en als we als samenleving geen lering trekken uit de pseudopandemie en de boosdoeners niet confronteren, verdienen we wat er volgt.