Getuigenis: Mijn moeder moest van de buurvrouw vernemen dat mijn oma was overleden in het ziekenhuis

Als groepsbeheerder van AVV heb ik zelf ook mijn eigen Corona ellende moeten doormaken. Graag deel ik mijn verhaal (hier en daar gecensureerd om mijn identiteit te beschermen).

Word wakker mensen

Op vrijdag 27 augustus (2021) werd mijn grootmoeder van 81 positief getest op Covid. De huisdokter plaatste haar niet in quarantaine én schreef verkeerde medicatie voor die ze trouwens maandag pas kon afhalen. Via een nicht die bij een apotheek werkt, had ze de medicatie toch op zaterdag avond gekregen (jammer genoeg achteraf gezien). Haar toestand verergerde de komende dagen oa door de verkeerde medicatie, maar ook daar de diabetes waar ze aan leed. Haar boezemvriendin bracht elke dag eten langs daar ze te uitgeput was om iets in huis te doen.

Op woensdag 1 september had mijn grootvader van 93 milde ademhalingsmoeilijkheden en legde een positieve Covid test af. Hij was tot op dat moment eigenlijk nog kerngezond, want hij onderhield nog steeds een tuin van 300m2 die hij zelf met de spade omspitte en had ook nog eens 35 kippen! Mijn grootouders waren echter alleen op het moment dat ze ziek waren (zij woonden in Noord-Griekenland) en omdat er niemand was om voltijds voor hun te zorgen, belde de familie die in hetzelfde dorp woont, de ambulance. Dit was het begin van hun einde…

Mijn ouders die op het eiland X (Griekenland) wonen, waren echter op hetzelfde moment ook ziek. Mijn eigen moeder van 59 lag doodziek in bed met zware ademhalingsmoeilijkheden, maar gelukkig erdoorheen geraakt zonder medicijnen. Toen mijn moeder een beetje op kracht was gekomen, maar nog niet volledig hersteld, vlogen mijn ouders op donderdag 9 september naar X ( in Noord – Griekenland) met de bedoeling om de grootouders terug naar thuis te halen en ze te verzorgen. Zelf kon ik niet afgaan door reisrestricties die golden in het land waar ik woon.

In het ziekenhuis botsten mijn ouders vrijwel onmiddellijk tegen de geldende dodelijke protocollen. Ze mochten mijn grootouders niet zien, er kon alleen s’avonds worden gebeld voor informatie tussen 19.00 en 21.00 uur en er was maar één telefoonlijn beschikbaar. Mijn ouders hebben letterlijk zeker honderd keren gebeld met twee smartphones om binnen te geraken en wanneer dat dan eindelijk lukte, kreeg je robotten aan de lijn.

Deze mensen(?) vertoonden geen enkele vorm van emotie en waren erg kort in hun uitleg. Daar sta je dan volledig machteloos, de toegang tot jouw geliefden wordt ontzegd en krijgt amper informatie over hun situatie. Ik onderhield elke dag telefonisch contact om mijn ouders te begeleiden hoe ze mijn grootouders het beste zouden behandelen in het ziekenhuis. De dokters (moordenaars die ooit berecht moeten worden) weigerden echter dr Zelenkos protocol toe te passen. Ivermectine en zink gingen niet helpen volgens hun, zelfs een baxter met een hoge dosis vit C werd geweigerd.

De situatie was echt verschrikkelijk, overal botsten we op muren terwijl mijn grootouders steeds meer achteruit bolden.

Mijn grootvader deed het aanvankelijk nog goed, maar toch hadden ze hem aan de zuurstof gezet waardoor hij ineens snel achteruit ging. Mijn ouders drongen immers aan om hem terug mee naar huis te nemen en daardoor hadden we het gevoel dat hij aan de beademing werd gelegd om dat te verhinderen.

Mijn grootmoeder met diabetes hadden ze intussen vol gespoten met cortisonen waardoor haar suikerwaarde naar ongekende waarden steeg. Natuurlijk ging haar toestand daardoor snel achteruit en werd vervolgens ook aan de beademing gelegd.

Op zaterdag avond 11 september overleed mijn grootvader en toen mijn ouders in de morgen van 12 september naar het ziekenhuis gingen om zijn spullen op te halen, hoorden ze toevallig een chirurg praten tegen de verpleging over mijn grootmoeder.

De chirurg was kwaad dat het verplegend personeel hem niet eerder op de hoogte had gebracht van de verkleuring in haar benen. Blijkbaar waren de benen van mijn grootmoeder bijna zwart geworden tot aan haar knieën en moesten hoogstwaarschijnlijk geamputeerd worden… zo goed werden onze geliefden opgevolgd.

Op maandag 13 september verneemt mijn moeder dan via de buren(!), die bevriend zijn met iemand van het ziekenhuis, dat mijn grootmoeder in de nacht was overleden. Mijn grootmoeder was dus al even dood en het ziekenhuis had niet eens gebeld! Pas een week na de dood van mijn grootmoeder, hoorden we via de verpleegster (!) dat mijn grootmoeder haar nieren al 2 dagen voor haar dood ermee waren gestopt en dat ze overleed aan een hartaanval.

Op het overlijdenscertificaat durven ze dan ook een hartaanval door Covid te vermelden, de schurken!

Mijn grootouders werden letterlijk vermoord, je kan dit niet anders verwoorden. We hebben ze beiden op twee dagen tijd begraven en onder andere de ziekenhuizen strijken hun bloedgeld maar op. Tot op de dag van vandaag zijn we nog steeds niet volledig op de hoogte van de details van wat er precies is gebeurd, noch alle medicijnen die ze toegediend hebben gekregen.

Over het ziekteverloop van mijn grootvader weten we bitter weinig, het ziekenhuispersoneel gaf ons nagenoeg geen uitleg en maakten zich direct onder de voeten uit bij confrontatie. Beste mensen, hou je geliefden thuis en als ze toch moeten sterven, dan liever op een serene en menselijke manier.

Mijn grootouders zijn heengegaan zonder enige troost of bijzijn van de familie, angstig en helemaal alleen.

Wat moet er in hun hoofd zijn omgegaan terwijl ze daar ook nog eens gescheiden van elkaar lagen? Toen ze stierven werden ze naakt in een zak gestoken, vervolgens in een verzegelde doodskist en binnen de 12 uur begraven, zo worden autopsies vermeden (!). Mijn ouders hebben niet eens afscheid kunnen nemen noch hun een laatste keer kunnen zien, geen wake, niets!

Dit gebeuren is gewoon monsterlijk en mensonwaardig.

Word wakker mensen, dit moet stoppen en enkel samen kan dit lukken.

We botsten hier ook tegen een muur van onbegrip omdat mijn grootouders zich niet wilden laten vaccineren, hechte families worden gewoon verscheurd, maar we hebben ook ongelooflijk veel begrip en troost en steun ontvangen van een groep ongevaccineerde mensen die plotseling uit het niets verschenen.

We staan dus niet alleen.

Ik hoop met mijn getuigenis mensen te waarschuwen, zodat ze onze hel niet hoeven mee te maken.