Mijn Coronaverhaal als risicopatiënt deel 1: Mijn ervaring
Een jaar geleden veranderde de maatschappij in een oogwenk, de wereld stopte bijna even helemaal met draaien en werd gehuld in een sfeer van angst, gecreëerd door een onzichtbare vijand. Plots moest ik bang zijn om te sterven, want door de ver gevorderde MS (auto immune aandoening) met beginnende ademhalingsmoeilijkheden behoorde ik immers tot de risicopatiënten.
Overheden namen al snel draconische maatregelen met als reden de kwetsbare groepen te beschermen en de zorg te ontlasten. Het zou echter veel logischer zijn geweest moesten ze de risicogroep hebben geïsoleerd ipv de hele wereldbevolking in een quarantaine te plaatsen en dat voor een kleine minderheid? Voor een virus dat bijna evenveel slachtoffers maakt als de jaarlijkse griep? Want ik kan je vertellen dat het huidig Corona beleid het niet alleen zwaar maakt voor mijn medemens maar het net ook nóg zwaarder maakt voor de risicopatiënt die men eigenlijk wilt beschermen. Graag deel ik mijn kant van het verhaal.
Lockdown als mindervalide
Ongeveer zeven jaar geleden verhuisde ik met mijn vrouw naar Spanje voor een beter leven. Het warm klimaat zorgt er immers voor dat ik minder last heb van de ziekteverschijnselen en ik voel mij erdoor gewoon algemeen beter. We hebben het hier steeds goed gehad en waren gelukkig…tot half maart 2020, toen Spanje een van de zwaarste lockdowns in de wereld oplegde aan de bevolking.
Vooral het eerste halfjaar van de lockdown was loodzwaar voor ons gezin. Mijn vrouw moest plots thuiswerken, ons kind van vier jaar kon niet meer naar school en aangezien niemand het huis kon verlaten (buiten mijn vrouw naar de supermarkt), zaten we allen maandenlang 24/24uur opgesloten in ons huis.
Mijn vrouw moest dagelijks veel bellen voor haar werk, maar dat bleek een onmogelijke taak met een vierjarige kleuter die in dezelfde ruimte rondliep. Ik vond het zo frustrerend voor ons kind dat ik hem voortdurend het zwijgen moest opleggen voor de telefoontjes van mijn werkende vrouw, want door mijn fysieke toestand (ik zit al jaren permanent in een rolstoel) moet ik veel rusten en kan het daardoor fysiek niet opbrengen om mij zoveel uren met ons kind bezig te houden, waardoor hij weer erg vervelend werd op het moment dat niemand zich met hem bezig hield.
De frustratie begon bij iedereen toe te nemen, totdat de situatie thuis op ontploffen stond. Ik besloot toen om de quarantaine regels te breken door naar buiten te gaan met ons kind zodat het wat kon lopen, tegen een bal stampen en zich vooral luidruchtig uitleven. Ons geluk is dat we in een klein agrarisch dorpje wonen waar amper een patrouille per dag langskwam en ik zorgde steeds dat we achter de bomen waren verstopt zodat niemand ons kon zien.
Ik zal nooit vergeten hoe stil het buiten was…totaal geen geluid, geen stemmen, geen verkeer, geen machines… werkelijk doodstil zoals in een post apocalyptische film.
Doordat de situatie beter houdbaar was wanneer ik naar buiten ging met ons kind, deed ik dat dan ook zoveel mogelijk tijdens de werkuren van mijn vrouw, hoe ik mij fysiek ook voelde. Er waren momenten dat ik de pijn moest verbijten in de rolstoel, maar wanneer ik de vreugde terug zag in de ogen van mijn kind gaf het mij de kracht om het wat langer uit te houden. Ondanks de bijna dagelijkse uitjes, bleef de sfeer steeds erg gespannen, ondermeer omdat mijn vrouw overspoeld werd met overwerk veroorzaakt door Corona.
De kruik gaat zolang te water tot ze barst en tegen het einde van de lente werd het allemaal teveel voor mijn vrouw en kreeg ze een burnout.
Daar zat ik dan als mindervalide vader hulpeloos in een rolstoel, ook nog eens deels afhankelijk van mijn uitgeputte vrouw. Hulp konden we niet vragen, want eerst mocht niemand komen en daarna toen de regels wat werden versoepeld, durfde niemand te komen. En aangezien onze familie in België en Griekenland woont, moesten we van daar ook geen hulp verwachten want door de reisrestricties konden onze vrienden en familie niet naar Spanje afzakken.
We hebben dus door de zure appel heen moeten bijten, totdat mijn schoonouders konden langskomen in juli en wij dus pas sinds maart voor het eerst werden ontlast. Ik heb van de gelegenheid kunnen gebruik maken om eindelijk te rusten want ik was fysiek uitgeput door mij steeds te forceren voor mijn kind en mentaal uitgeput door om te gaan met de burnout van mijn vrouw. Geleidelijk aan ging het beter met haar en kwamen mijn ouders ook nog eens langs in september om ons te ondersteunen. Eind september gingen de scholen gelukkig terug open wat alles vergemakkelijkte en in november veranderde mijn vrouw ook nog eens van werk waardoor het terug rustig werd thuis.
De keuze van een natuurlijk leven
Al meer dan tien jaar geleden had ik de keuze genomen om mij niet meer te laten behandelen voor de MS door de reguliere geneeskunde en zelf de verantwoordelijkheid te nemen over mijn gezondheid. Ik voelde mij zo slecht door al de chemische medicijnen, dat de bijwerkingen mijn leven meer domineerden dan de MS. Daarom besloot ik mijn leven om te gooien en zelf andere geneeswijzen te bestuderen.
Ik maak intussen mijn eigen medicijnen uit kruiden om de symptomen te bestrijden, nuttig gezonde voeding, mediteer dagelijks… en blijf zo ver mogelijk van chemische behandelingen weg… met als resultaat dat ik zelfs bijna nooit verkouden ben. Het was dus mijn keuze om het natuurlijk pad te kiezen en zelf te bepalen wat in mijn lichaam mag komen. Mijn lijf, mijn recht! Ik heb veel meer angst voor het vaccin dan van het Coronavirus, net zoals ik meer angst heb voor de bijwerkingen van de MS-medicijnen dan de MS-progressie. Onder andere daarom zal ik mij nooit laten vaccineren.
In de bijsluiter van de vaccins staat trouwens dat de werkzaamheid, veiligheid en immunogeniciteit niet zijn beoordeeld bij immuungecompromitteerde personen, maw weten de fabrikanten oa niet welke bijwerkingen kunnen ontstaan bij mensen met een verstoord immuunsysteem zoals MS. De Vlaamse overheid bezit echter meer expertise dan de fabrikanten van de vaccins, want zij verzekeren op hun website dat een chronische aandoening geen contra-indicatie vormt voor de COVID-19- vaccinatie. De overheid kan mij dus verzekeren dat de vaccins volledig veilig zijn voor mij als een immuungecompromitteerde persoon, terwijl de fabrikant zegt dat het niet te weten? Moet mij dat vertrouwen geven?
De gevolgen van de Covid maatregelen voor onze kleuter
Wij hebben thuis de gewoonte om Nederlands te spreken aangezien mijn vrouw en ik niet van Spaanse afkomst zijn. Daardoor had ons zoontje tijdens de lockdown geen Spaans meer gesproken en toen hij zijn vriendjes terugzag na de eerste versoepelingen, weigerde hij aanvankelijk te praten uit onzekerheid en schuwheid. Ook toen hij terug naar school kon gaan in september, kon hij niet begrijpen dat hij de andere kindjes niet meer mocht aanraken. Ik moest een vierjarige dus vertellen dat hij geen kusjes meer mocht geven, niet meer mocht knuffelen en afstand moest bewaren van zijn klasgenootjes.
Kleuters moeten in Spanje ook een mondmasker dragen wanneer ze gemeenschappelijke ruimtes met kleuters uit andere klasjes moeten betreden. Leg dat principe van een verplicht nutteloos mondmasker, de paranoia van de mensen en een onzichtbaar virus maar eens uit aan een kleuter.
Soms heb ik nog het meeste moeite met die paranoia van andere mensen zoals de ouders van de klasgenootjes van mijn zoontje. Zo wordt er elke woensdag een sportuurtje georganiseerd in de BUITENLUCHT met enkel zijn klasgenootjes, begeleid door enkele van die ouders. Ondanks dat kinderen onder de 6 jaar door de overheid niet verplicht worden om een mondmasker te dragen tijdens buitenschoolse activiteiten, hebben de OUDERS het contractueel voor mekaar gekregen dat de kinderen er toch een moeten dagen gedurende het hele uur. Onder andere omdat ik zuurstof heel belangrijk vind voor de ontwikkeling van de hersenen, heb ik liever dat hij er geen draagt en al zeker niet in de buitenlucht maar dan mag mijn kind niet meedoen. Met andere woorden worden wij door onze medemens verplicht om nóg strengere regels te volgen omdat zij ervoor kiezen om in angst te leven?
Een fragiel evenwicht
Momenteel hebben we een fragiel evenwicht bereikt in ons leven tijdens de Coronamaatregelen, maar het blijft belangrijk dat we ons blijven houden aan een soort routine waarbij bepaalde taken op vastgestelde tijden moeten gebeuren. Indien we dat niet doen, loopt de boel in het honderd en bouwt de frustratie zich weer snel op.
We hebben ook enkele afspraken gemaakt zodat de maatregelen ons gezin niet opnieuw in een crisis zouden dwingen. Een van de afspraken bestaat eruit dat mijn vrouw verlof neemt of een werkonderbreking in het geval ze de scholen weer zouden sluiten. Thuiswerken met een kleuter in huis en een hulpbehoevende mindervalide partner zonder hulp van buitenaf is niet houdbaar! Het is voor ons beter om tijdelijk wat meer te moeten letten op de uitgaven dan dat ons gezin weer door een dergelijke crisis moet gaan. Het welzijn van ons gezin staat voorop!
Later deel 2
