Kinderarzt warnt vor Masken | Dr. Eugen Janzen
https://www.mediarebell.com/watch/hFeUSRlj44rGulf
Beste medeburgers,
beste collega’s,
Ik ben Eugen Janzen,
een geaccrediteerde kinderarts
en heb sinds 2015 een eigen praktijk
in de stad Bad-Salzuflen.
Daarvoor ben ik tien jaar lang werkzaam geweest
als pediater in een ziekenhuis.
Ik heb gestudeerd in Rusland,
in de stad Jaroslavl’.
Na mijn studie, in 2003, ben ik naar Duitsland gekomen,
en in 2004 ben ik beginnen werken als arts.
Zoals vele van mijn collega’s,
observeerde ik met toenemende bezorgdheid
de Corona-pandemie in Duitsland.
Vooral het dragen van mondkapjes door kinderen
heeft mij bijzonder beziggehouden.
Sinds april 2020
noodgedwongen zeer intensief.
Toen de overheid het dragen
van mondkapjes door kinderen,
zelfs in de basisschool,
gedurende vele uren per dag verplicht stelde,
heb ik mij zoals vele van mijn collega’s
afgevraagd of zoiets niet schadelijk is
en of het wel onderzocht is.
Ik ben zelf nagegaan of
daarnaar onderzoek werd verricht.
Ik heb geen enkel rapport gevonden
over onderzoek naar het
langdurig dragen van mondkapjes door kinderen.
Ik ben dan begonnen brieven te schrijven
aan de verantwoordelijken bij de overheid
met de oproep hiernaar toch minstens
grondig onderzoek te doen.
Onderzoek dat dient na te gaan
of het echt noodzakelijk is dat zesjarigen
zes tot acht uur per dag op school een mondkapje dragen,
en vaak na school ook nog bij het boodschappen doen
met mama.
Op ongeveer 500 brieven, e-mails en telefoons
heb ik geen enkele reactie gekregen.
Ik dacht toen: Ik schrijf een aantal collega’s.
We begonnen informatie uit te wisselen
en daaruit bleek
dat naarmate de kinderen langer mondkapjes droegen
meer en meer ouders en kinderen daarover hun beklag deden.
Vele ouders kwamen op consultatie
en zeiden: Mijn kind:
-heeft regelmatig hoofdpijn,
-heeft last van duizelingen,
-is al tweemaal flauwgevallen deze week,
-begint plots te zweten,
-heeft concentratiestoornissen
enzovoort.
Wanneer ikzelf beroepshalve een mondkapje draag,
heb ik dezelfde symptomen.
‘s Winters draag ik bij patiënten die hoge koorts
of een besmettelijke ziekte hebben
meestal een gewoon chirurgisch mondkapje.
Sinds maart-april echter dragen wij
consequent FP2-mondkapjes bij zieke patiënten.
Hoe ik mij voel ga ik verder maar niet beschrijven
maar sinds ik soms tien uur met zo’n mondkapje werk,
heb ik mij nog nooit eerder zo geslecht gevoeld.
Ik leef en zal wellicht ook blijven leven.
Waar het op aankomt bij kinderen en
waarom ik het bijzonder schadelijk acht
voor de gezondheid van kinderen is de zgn.
«dode ruimte» [de ruimte tussen gezicht
en mondkapje die niet ververst wordt].
Ik heb metingen uitgevoerd bij een zesjarig
kind met een zelfgefabriceerd mondkapje.
Ik heb ook ongeveer twintig verschillende
zelfgemaakte mondkapjes met elkaar vergeleken.
Het volume van de «dode ruimte»
is gelijk aan de oppervlakte tussen het gezicht en het mondkapje.
Wanneer ik in- en uitadem met dit mondkapje bijv.
dan is de lege ruimte (die ik dode ruimte noem)
bij mijn gezichtsvorm 80 cm³.
Dus 80 cm³ vuile lucht adem ik uit
en opnieuw in tussen mondkapje en gezicht.
Bij het inademen komt deze vervuilde lucht
als eerste opnieuw in mijn longen.
De overige 500-600 ml die daarbij komt bestaat
uit zuivere lucht die door het mondkapje gaat.
De verhouding is dus ca. 1/10.
Dus als volwassene die bij een rustige ademhaling
ca. 700 ml lucht inademt, compenseer ik dat makkelijk.
Vaak, wanneer ik tijdens gesprekken met ouders begin te zweten
of een onaangename ademnood gewaar wordt
dan adem ik gewoon wat dieper en sneller
en dan verdwijnt die CO₂ vlotjes.
Op die manier kan ik 10 uur met korte onderbrekingen werken.
Ik voel mij dan weliswaar ’s avonds bijzonder slecht
maar men overleeft het.
Hopelijk – gedurende een jaar of twee –
zonder al te grote gezondheidsschade.
Bij een klein kind is de situatie volstrekt anders.
Wanneer ik bijv. dit mondkapje strak op het gezicht
van een pasgeborene zou vastmaken,
dan zou deze wellicht binnen 2 à 3 minuten sterven.
Waarom? – Omdat een pasgeborene slechts
ca. 8-10 ml lucht per kilo lichaamsgewicht in- en uitademt.
Dat komt neer op 30-35 ml lucht.
Wanneer het kind hard schreit is dat ca. 100 ml.
Dit mondkapje heeft bij een volwassene een dode ruimte van ca. 80 ml
maar bij een klein kind is dat wellicht ca. 100 ml.
De pasgeborene overlijdt dus,
ongeacht hoe diep hij ademhaalt, omdat er helemaal geen
zuivere lucht meer wordt ingeademd.
Hij krijgt een CO₂-vergiftiging en sterft.
Een eenjarige met een lichaamsgewicht van 10 kg
zal wellicht eerst enkele minuten huilen
voor hij, op de duur, sterft.
Mijn vierjarige zoon houdt zo’n mondkapje
makkelijk een uur vol.
Hij is dan helemaal nat,
is rood aangelopen,
en verkeert in slechte algemene toestand
maar een uur later leeft hij nog.
En dat maakt dus het verschil:
Hoe groot zijn de longen
en hoe groot is het volume van de dode ruimte?
Wanneer de verhouding tussen dode ruimte en longen 1/10 of 1/20 is
dan is er medisch gesproken geen probleem;
althans geen groot probleem.
Wanneer de verhouding 50/50 is,
dan ontstaat er een groot probleem.
Wanneer zesjarige kinderen
met een lichaamsgewicht van 17 à 20 kg,
tengere schoolmeisjes bijv.
ademen met een chirurgisch mondkapje of met zo’n mondkapje
dan ademen zij 70 tot 80 ml lucht diep in en uit
en dus ook telkens opnieuw dezelfde vuile lucht opnieuw in.
Daar komt nog 130 ml zuivere lucht bij.
Om dat te compenseren moeten ze de
hele tijd hyperventileren.
Ze ademen te snel of te diep,
veel dieper dan gezond en normaal is.
Anders stijgt de CO₂-waarde in het bloed
en ontstaat er vasodilatatie.
D.w.z. de bloedvaten die de juiste tonus hebben,
verwijden zich en de bloeddruk daalt.
Waarom valt men niet flauw met zo’n mondkapje
en waarom houden de leerlingen
het urenlang vol met zo’n mondkapje,
althans de meeste?
Omdat ons lichaam een tegenreactie vertoont
en de bijnieren het stresshormoon
adrenaline produceren.
Daardoor vindt vasoconstrictie plaats,
dus de bloedvaten worden terug nauwer
en de bloeddruk blijft constant.
M.a.w. een zesjarig kind met een mondkapje
en een verhoogde pCO₂-waarde
[de hoeveelheid kooldioxide opgelost in arterieel bloed]
ademt voortdurend dieper en sneller.
De hartslag, het ademritme en de ademdiepte veranderen onmiskenbaar.
Om daling van de bloeddruk te vermijden
produceren de bijnieren van het kind
de hele tijd meer adrenaline.
Dit kan allemaal perfect worden nagetrokken.
Daarom heb ik er sinds mei-juni
bij de overheid sterk op aangedrongen
een onderzoek op te zetten
dat precies deze zaken zou nagaan.
Ik heb daartoe, enigszins amateuristisch,
een onderzoeksplan geschreven.
Omdat ik nog niet eerder een
dergelijk groot onderzoek verricht heb
wist ik niet precies hoe men zoiets aanpakt.
Bij wijze van voorbeeld: Men neemt een bepaald aantal kinderen,
volgens leeftijd ingedeeld, die gedurende 6 uur een mondkapje dragen.
We volgen daarbij zo veel mogelijk
het reguliere verloop van een schooldag:
6 tot 8 uur met korte onderbrekingen voor
drink- en eetpauze.
Men voorziet deze kinderen van een pulse-oximeter
aan de vinger en men meet de pCO₂-waarde
bij het begin, het midden en het einde van de schooldag.
We volgen de veranderingen permanent.
Ook worden gedurende de 24 uur wanneer het experiment loopt
de adrenaline en de catecholaminen in de urine van het kind gemeten.
We kunnen dan zien dat de adrenaline van een kind
tijdens het dragen van een mondkapje
sterk of matig verhoogd is in vergelijking
met een dag waarop hetzelfde kind
geen mondkapje moest dragen.
Men kan zien hoe ademfrequentie,
ademdiepte en hartritme veranderen.
Ik heb veel individuele praktijktesten gedaan.
Maar zoiets kan men natuurlijk niet
als onderzoek laten erkennen.
Het zijn eerder experimenten bij
kennissen, familie, mijn kinderen en bij mezelf.
Hoe meer proeven ik deed,
hoe meer mij duidelijk werd
dat het gewoon zeer schadelijk is voor de gezondheid.
Zoals gezegd heeft de overheid
nauwelijks of helemaal niet gereageerd
op mijn oproep tot onderzoek.
Ik heb één brief gekregen
waarin vooral de bezorgdheid van
het Beierse beleid werd
geloofd en werd benadrukt dat de overheid
in Beieren zeer veel gelegen is
aan de gezondheid van kinderen etc. etc.
De brief sloot af met de zin
dat “er op dit moment geen belangstelling is
voor zo’n onderzoek bij kinderen omdat
we er vast van overtuigd zijn dat
het lang niet zo schadelijk is”.
Naar mijn gevoel luisteren politici
al lang niet meer naar artsen.
Ik weet niet welke adviseurs
de politici adviseren.
Het enige wat ik hoor is
‘mondkapjes dragen, mondkapjes dragen, mondkapjes dragen’.
Tezelfdertijd bevestigen veel artsen dat
die zelfgemaakte mondkapjes geen enkele
bescherming bieden tegen aerosolen.
In elk geval raakte ik zeer gefrustreerd
door de machteloosheid en het feit dat
ik de kinderen niet kon helpen.
Ik kon überhaupt niet communiceren over mijn vermoedens.
De talrijke video’s die ik gemaakt had
werden nauwelijks bekeken.
Op consultatie hoorde ik vele mensen klagen
maar wanneer ik hen vroeg mijn video’s
op Youtube te bekijken en te delen met vrienden
opdat e.e.a. ruimer bekend zou worden,
kreeg ik geen enkele reactie.
Ik heb toen al die video’s verwijderd
maar het thema bleef mij bezighouden.
Ik heb toen maar besloten zelf onderzoek te doen.
Daartoe had ik enkel zo’n tien tot twintig
kinderen nodig. In eerste instantie
enkel gezonde kinderen zonder onderliggend lijden.
Dus geen kinderen met asthma, epilepsie
of diabetes. Ik moet er niet aan denken
hoe het dergelijke kinderen vergaat
wanneer ze zes à acht uur zo’n mondkapjes dragen.
Uiteraard nog veel slechter dan
gezonde kinderen. Maar ik wilde aantonen
dat het ook voor gezonde kinderen schadelijk is.
Ik heb vervolgens enkele ziekenhuizen uit de buurt
gebeld en de hoofdartsen gevraagd een ruimte
en wat pulse-oximeters ter beschikking te stellen.
Voor de testpersonen zou ik zelf zorgen.
Verder had ik ook nog een BGA-toestel nodig.
[toestel voor bloedgasanalyse].
Ik zou het onderzoek uit eigen zak betalen
omdat de overheid niet bereid was
enkele duizenden euro
aan zo’n onderzoek te besteden.
Ik heb ca. honderd verschillende politici en virologen
benaderd, waaronder Markus Söder [minister-president van Beieren].
Ik heb alle universitaire ziekenhuizen
benaderd, alle hoofdartsen van kinder-
ziekenhuizen in heel Duitsland met
het verzoek het onderzoek te steunen.
Daarop is geen enkele reactie gekomen.
Zoals gezegd was ik bereid het onderzoek zelf te financieren.
Dat is niet zo duur. Een paar duizend euro
zouden volstaan om het onderzoek bij tien kinderen
uit te voeren.
Eén hoofdarts heeft toen gezegd:
-ja, moeten we doen, klinkt interessant.
Wat u zegt is plausibel, ik weet dat het ongezond is.
Alleen moeten we uitzoeken in welke mate.
Ik zal het bespreken met het bestuur,
belt u me over een week terug.
Na een week heb ik hem gebeld
en het antwoord was:
-neen, we gaan het toch niet doen.
Het bestuur wilde het waarschijnlijk niet.
De hoofdarts vond het eerst interessant
maar een week later plots niet meer.
Toen heb ik een andere hoofdarts van
een ander ziekenhuis gebeld.
Iemand die veel onderzoek heeft gedaan
en veel heeft gepubliceerd.
Die zei:
-ja, klinkt interessant.
Ik kan ook bevestigen dat het schadelijk is
maar in welke mate, dat moet eerst worden bewezen.
Om zo’n onderzoek te doen
moet men echter eerst een votum
van de Ethische Commissie krijgen.
Stelt u eerst een schriftelijk onderzoeksplan op
en dan sturen we dat naar de Commissie.
Wanneer zij hun votum geven
dan neemt u opnieuw contact op met mij.
Ik zal dan met het bestuur spreken
en dan overleggen we welke apparatuur en ruimte
we ter beschikking kunnen stellen.
Toen vroeg hij of ik al eerder dergelijk
onderzoek had gedaan.
Ik zei dat dat eigenlijk niet het geval was.
Hij zei toen dat ik hoogstwaarschijnlijk geen
votum zou krijgen van de Commissie.
Het druiste tenslotte in tegen de overheidsvisie
en ook tegen de de publieke opinie.
Het zal moeilijk zijn hiervoor toestemming te krijgen.
Hij heeft me toen aangeraden contact te zoeken
met collega’s die mij bij het schrijven van
het onderzoeksplan konden bijstaan.
Zelf bood hij natuurlijk geen medewerking aan,
daarvoor ontbrak hem wellicht de tijd.
Hij zei verder dat het wellicht niet makkelijk
zou zijn collega’s te vinden die zonder vergoeding hun
medewerking zouden verlenen.
-Ik zou het laten zitten, zei hij nog,
tenzij u het per se wil. Dan moet u het maar proberen.
Nu zoek ik dus collega’s
die weten hoe je zo’n onderzoek aanpakt.
Zoals reeds gezegd heb ik reeds een draft
van het onderzoeksplan klaar.
Iedereen die belangstelling heeft kan deze krijgen.
Of we dan een votum van de Ethische Commissie
krijgen of niet zal de tijd uitwijzen.
Maar ik vind dit eigenlijk schokkend
en het stemt mij eerlijk gezegd zeer droevig.
Wanneer men plausibel aantoont dát het schadelijk is
en vaststelt dat het bij vele kinderen
uit mijn praktijk gewoonweg zo is;
wanneer verschillende hoofdartsen
van kinderziekenhuizen die ik gesproken heb
bevestigen dat het mogelijk nog veel ernstiger is
dan we nu aannemen dat er dan toch niemand
is die het onderzoek wil starten
zodat we eindelijk met deze flauwekul
kunnen ophouden en niet langer toestaan
dat onze kinderen zichzelf met deze mondkapjes vergiftigen.
De bijnieren van de kinderen
produceren een jaar lang gedurende meerdere uren
per dag te veel van het stresshormoon adrenaline.
Dat is een hormoon dat normaliter enkel in bijzondere
acute gevallen en kortstondig wordt afgescheiden.
Het is niet de bedoeling dat dit hormoon acht uur
per dag in grote hoeveelheden wordt aangemaakt.
Evenmin kan het gezond zijn dat het kind
de hele dag hyperventileert en anders
ademt dan volgens de natuur voorzien.
zoals onvoorwaardelijk wordt opgelegd
door de heer Spahn of mevrouw Merkel.
Als ik mij als kinderarts probeer voor
te stellen welke gevolgen dit kan hebben
voor het verdere leven van deze kinderen,
krijg ik kippenvel.
Ik weet het niet, ik wil het enkel kunnen bewijzen,
laten onderzoeken.
Maar ik heb op dit moment de grootste moeite
zo’n onderzoek te initiëren.
Ik werk in mijn praktijk, ben zelden
voor acht uur ‘s avonds klaar,
heb ook nog een gezin en in mijn eentje
red ik dat niet.
Door al deze bekommernissen ben ik inmiddels
volledig uitgeput en heb de indruk dat ik
op het punt sta uit te vallen.
Als ik steun krijg van collega’s
of sponsors, minstens van twee of drie collega’s
die misschien al vele onderzoeken
hebben gedaan of misschien toch
van universitaire ziekenhuizen in opdracht
van de regering, dan ben ik van mijn kant
bereid belangeloos te helpen.
Maar om helemaal alleen zo’n onderzoek te doen,
daarvoor ontbreekt mij de tijd.
Ik wilde desondanks in deze video
benadrukken dat het absoluut ongezond is
gedurende vele uren de kinderen met zulke
mondkapjes te kwellen.
Half augustus zei de epidemioloog Karl Lauterbach
in het programma van Markus Lanz dat
de zelfgemaakte mondkapjes voor de verspreiding
van het virus door aerosolen zo goed als geen
rol spelen en geen enkel nut hebben.
Een van de bekendste virologen [prof. dr. Schmidt-Chanasit]
zat daarbij en knikte demonstratief bevestigend.
Wanneer zelfs paniekzaaiers als Lauterbach
bevestigen dat deze mondkapjes in de klas
geen enkel nut hebben maar de regeringsleiders
en vele leerkrachten verwachten toch dat de kinderen ze dragen
dan vraag ik me af
in wat voor een wereld leven wij?
Het lijkt wel een horrorfilm op dit moment.
Het heeft met de werkelijkheid weinig te maken.
Voor wat betreft het thema mondkapjes, hou ik het hierbij.
Voor de medici nog het volgende
i.v.m. de corona-epidemie in het algemeen.
In april hebben we in vele landen
pieken gezien in de oversterfte
die vervolgens opnieuw sterk daalde.
Recent heb ik een video gezien
van een collega uit Kiel, dr. Claus [Köhnlein].
Daarin vertelt hij over een WHO-experiment
waarbij een professor per vergissing wereldwijd
toxische doses hydroxychloroquine ingezet heeft
bij patiënten met zware tot matige symptomen.
Naar verluidt zouden vele mensen
door deze toxische doses gestorven zijn.
Ik weet niet in hoeverre dit klopt maar
men kan het gesprek op Youtube bekijken.
De video werd in een week tijd door ruim 700.000 mensen bekeken.
Ik vond dit zeer interessant maar heb daarover
niets op televisie of waar dan ook gehoord.
Ik ben daar toevallig op gekomen toen
ik verschillende video’s op Youtube
over corona aan het bekijken was.
Zo heb ik ook video’s gezien over mondkapjes
waarin allerlei onzin wordt beweerd.
Bijvoorbeeld dat de CO₂ door de mazen heengaat
etc.
Dit wordt dan gebracht door geneeskundestudenten
die totaal geen ervaring hebben en in opdracht van
de overheid allerlei onwaarheden verkondigen over mondkapjes.
Zelf hebben ze nog nooit met kinderen gewerkt,
deze onderzocht of met de ouders gesproken.
Ik vind dat droevig eerlijk gezegd.
Ik hoop dat de overheid snel met een oplossing komt
en een studie mogelijk maakt die helder aantoont
in welke mate de gezondheid van kinderen schade
lijdt door het dragen van een mondkapje.
In het bijzonder bij kleine kinderen,
in de basisschool, tussen zes tot tien jaar.
Daarover maak ik mij de meeste zorgen.
Ja – wat wilde ik nog zeggen?
Ik wilde veel over het coronavirus en mijn ervaring
met het virus vertellen.
Zo heb ik bijvoorbeeld regelmatig familieleden
die een corona-infectie doormaken maar
ik heb nog niemand gezien die zwaar ziek werd
of bij wie de infectie zelfs maar een middelzwaar
verloop kende.
Iedereen die ik in mijn praktijk heb gezien,
ook oudere mensen, of mensen uit mijn vrienden-
of familiekring die de ziekte hebben gehad,
hadden allemaal zeer lichte symptomen.
Ik spreek ook veel patiënten telefonisch.
Wat de infectie bij kinderen betreft ben ik gerustgesteld.
Ze hebben of helemaal geen of
slechts zeer lichte verkoudheidssymptomen.
Deze zijn zelfs met een lichte griep niet
vergelijkbaar.
Ik heb nog nooit kinderen gezien met influenza
zonder flinke koorts, zonder hoesten.
Ik heb bij een corona-infectie nog geen kinderen gezien
die tot 40° koorts hebben of meerdere dagen hoesten.
In ieder geval niet in onze praktijk.
De kinderen snotterden, hadden een lichte hoest,
hadden enkele dagen lichte verhoging, 37,2-37,6,
diarree, lichte uitslag en enkele dagen later
waren ze allemaal weer gezond.
Geen enkel kind werd in het ziekenhuis opgenomen,
bij geen enkel kind kende de ziekte een zwaar verloop.
Dat is het goede nieuws dat ik kan brengen.
De ouders van deze jonge kinderen waren
ook slechts licht ziek.
Niemand heeft gezegd dat hij niet eerder
zo ziek geweest is.
Een week lang wat zwakjes, wat spierpijn,
een loopneus, een lichte hoest, wat
keelirritatie en dat was het.
Vele ouders hadden positief getest
en waren enkele weken in quarantaine geweest
zonder symptomen, enkel geurverlies gedurende
enkele dagen.
Ja, ik ben benieuwd hoe ik de infectie
deze winter zal doormaken.
Of we willen of niet maar vele collega’s
zullen gewoon doorwerken met de infectie.
Of de maatregelen van de overheid
adequaat zijn of niet? – Ik ben niet bevoegd
daarover in discussie te gaan.
Persoonlijk vind ik ze sterk overdreven.
Ik heb gisterenavond tot halfeen de uitzending van Lanz gezien.
Minister [Manuela] Schwesig was van mening dat ‘we alles
correct hebben gedaan’ maar viroloog [Hendrik] Streeck was daar
niet zo zeker van.
Het is een omstreden onderwerp.
Wat onomstreden is, is echter het volgende.
In Duitsland hebben we voor alles wat kinderen
betreft een TÜV-certificaat.
Voor een kind speelgoed aanraakt en daarmee speelt
moet het TÜV-gecertificeerd zijn.
We hebben, geloof ik, inmiddels zelfs voor
toiletpapier een TÜV-certificaat
dat bevestigt dat het voldoende zacht is voor
kinderbilletjes.
Alles wat in Duitsland geproduceerd en aangeraakt wordt
heeft een TÜV-certificaat.
Controle en onderzoek alom.
Maar mondkapjes mag iedereen zelf fabriceren
uit gelijk welk soort stof,
een, twee of drie lagen.
Uit papa’s dikke jeans of een doorzichtig materiaal.
Eén familie overdrijft en maakt extra vaste en dikke
mondkapjes die het virus moeten tegenhouden.
De mensen zijn gewoon gek en beseffen niet
hoe klein een virus is en hoe groot de mazen in het mondkapje zijn.
Men zegt: ‘Oma woont bij ons. Ze is al 82, heeft een hoge bloeddruk
en heeft twee infarcten gehad. Dus we moeten haar nog beter dan
de anderen beschermen en maken een extra stevig mondkapje.
Geen enkele leraar is bevoegd of geschoold om de mondkapjes
te beoordelen.
De kinderen hebben het mondkapje op maar hoe doorlatend
het is, hoe groot de ‘dode ruimte’ is, wordt niet
gecontroleerd. Op dit moment mogen alle kinderen
het dragen zonder TÜV-certificaat, zonder enigerlei
controle.
Er is in de hele wereld geen enkel onderzoek voorhanden
naar hoe en of kinderen zo’n mondkapje verdragen.
Ik vind dat eerlijk gezegd ronduit schokkend,
vooral in het licht van alle andere zaken
die men in Duitsland controleert
maar dus niet datgene wat onze kinderen
de adem beneemt, althans gedeeltelijk.
Er zijn ook studies die aantonen dat er sprake is
van schommelingen in het zuurstofgehalte in het lichaam
van kinderen.
Ik heb van collega’s gehoord dat een zevenjarig kind
tot tweemaal toe op school is flauwgevallen.
Nadien bleek dat dat kind met een chirurgisch mondkapje
reeds na twee minuten een zuurstofsaturatie had van slechts 93%.
Het ging heel slecht met dat kind.
Ik heb mijn eigen kind van vier
een keer zo’n FP2-masker opgezet
en na 2-3 minuten had het een rood gezicht,
begon te zweten en zei: “Papa, ik krijg geen lucht”.
Er zijn inmiddels talloze verhalen
van honderden artsen en duizenden ouders
die dit bevestigen.
Als je op internet al die stukken leest
over hoe mensen worstelen met die mondkapjes
en ziet hoe vaak deze worden gedeeld en geliket
dan wordt het toch duidelijk wat de meeste mensen
vaststellen.
Zoals gezegd kunnen volwassenen daar wel
mee leven. Iedereen ervaart het op zijn manier
maar men overleeft het wel.
Maar volgens mij lopen kinderen schade op.
Of het nu aan de bijnieren, de longen
of de hersenen is – dat is nog niet bewezen,
dat moet worden uitgezocht.
Maar dan moet er voor zo’n onderzoek
wel eerst belangstelling zijn vanuit de politiek.
Die belangstelling zie ik op dit moment helaas niet.
Vandaar mijn oproep, mijn zeer nadrukkelijke oproep
aan de politici voor het geval zij deze video
onder ogen krijgen:
Doe a.u.b. onderzoek!
Ik ben bereid in detail te zeggen
hoe dat gedaan moet worden en welke ideeën
ik daarover heb.
Eigenlijk zou een universitair ziekenhuis
daartoe een overheidsopdracht moeten krijgen.
Daarbij moet onderzocht worden
welke gevolgen het dragen van zelfgemaakte
of chirurgische mondkapjes heeft wanneer
ze gedurende 6 à 8 uur worden gedragen.
Wanneer enkele parameters worden gecontroleerd
zal vrij snel duidelijk worden
of wij nog enkele jaren zo door moeten gaan
of dat we eindelijk met deze onzin ophouden.
In dit verband zeg ik: hartelijk dank!
Ik vrees dat dit mijn laatste video
zal zijn op dit kanaal.
Tot ziens!
