Getuigenis verpleegkundige Helga uit Lier

Beste,

Sinds 1989 werk ik als verpleegkundige en vroedvrouw  in reguliere zorgorganisaties. Ik ben geboren in 1964 en studeerde na een aantal kunstacademiejaren ziekenhuisverpleging en na een 1e kindje vroedvrouw.

Mijn ervaringsveld is ruim omdat ik bijvoorbeeld na een 2e moederschapsperiode ,waarin de meer geintegreerde zorg mijn studie-onderwerp werd, me via enkele jaren zeer divers interimwerk terug georienteerd heb in ons vak.  ( revalidatiezorg, ziekenhuisverpleging, thuiszorg, kraamzorg,  rusthuiszorg, dag en nachtwerk)

Ik was later ook even hoofdverpleegkundige in een rusthuis maar ben nu met een collega huiscoordinator zorgcoordinator in een kleinschalige setting voor ouderenzorg. ( er zijn 15 bewoners)

Dit brengt mee dat we een aan ons huis eigen koers mogen varen in deze tijden. Uiteraard verwacht onze werkgever dat we onze verantwoordelijkheid nemen maar wij zijn aan geen enkele rusthuiswetgeving gebonden.
Het is geen gewoon huis. Maar wel een gewoon huishouden.
Het is een broederlijke samenleving van (hoog)bejaarde broeders -er zijn vele negentigers- , een klooster,  gebouwd voor de ouderen van de orde.

Onze zorg is gebouwd op de thuiszorgmogelijkheden die Vlaanderen rijk is. We werken met thuisverpleging ,  thuisverzorging, nachtzorgdiensten, huisartsen en poetsdiensten. Er komt dus veel volk van buitenuit in huis. Ik hoor iedereen doorgaans graag komen werken . Uiteraard is er soms ook eens onverwacht veel werk..maar doorgaans is de werkdruk vriendelijk.

We koken sinds ruim een jaar zelf . Dit vermeld ik extra want het betekent dat er zeer vers voedsel van gewone natuurlijke oorsprong op het bord komt, dat er persoonlijker op noden kan ingespeeld en dat er rond het keukengebeuren iets gebeurt dat een huiselijkheid brengt die iets doet.

We zijn ook een tuin rijk. Onze broeders zijn veel buiten. Er zijn rolstoelwandelpaden, het uitzicht op de tuin wordt ook veel genoten. Het huis kan ook zeer goed verlucht worden.

Speelt deze c19 tijd ?

Via het nieuws komen de tijdingen, in kranten wordt er ook gelezen.
Aan ons als zorgverleners worden vragen gesteld over de buitenwereld.
Meerdere broeders begeven zich nog  buitenshuis , wandelend of fietsend maar ook professioneel  , bij een uitvaart ofof..
Aandachtspunten zijn bekend.

Angst is minder aanwezig dan gemiddeld maatschappelijk angst een rol lijkt/ blijkt te spelen.
Componenten van hun leven zijn natuurlijk verstilling, gebed, rust, vertrouwen, meditatie.
Niet elk leven loopt uiteraard van een leien dakje, er zijn levenslopen die niet gemakkelijk waren / of nog zijn
maar geestelijke  begeleiding is geen onbekende natuurlijk.
En tenslotte, de dood is geen verschrikkelijk vooruitzicht,  maar op een dag een gewone zus…
Dit laatste jaar is iedereen blijven leven. Dat is gewoon wat het is natuurlijk ook. Sterven is ook normaal aan het einde van het leven.

N.a.v. een kleine ZH opname , zijn tot nu 2 pers al eens getest. Wij kennen geen c19test-positieven.
Ook bij het personeel zijn er geen bekend. Er zijn ouders en grootouders in onze collegakring.
We werken ook met stagiaires, studenten.

Persoonlijk weet ik dat ik een echte covidlookalike griep doormaakte begin februari , geisoleerd van het werk, want een weekend ving aan na de eerste symptomen die me 5 dagen te bed kluisterden.
Dagenlang had ik de indruk dat ik nooit meer iets zou eten ( zal smaak en geurverlies gehad hebben?) , ik dronk slechts water, was koortsig, kon alle zich wegetsende sinusholten in 3D perfect voelen liggen, was moe, had drukpijn op de borst, snotterde zakdoeken vol maar vertrouwde dat ik zou overleven. Ik nam de oscillococcinum in en andere homeopathie.
Na deze fase volgden de tweede week nog enorme spier en botpijnen. Toen was het over.
Wat ging echter vooraf?
Ik voerde de dag dat ik s avonds ziek werd een zeer lang ( en aangenaam, en gewild) gesprek via Whatsapp met een petekind in het buitenland .
Tijdens het gesprek begonnen mijn ogen en neus rond minuut 45.. enorm te prikken , maar ik wou er even niet naar luisteren.
Ik had dat nog al wel eens ervaren na lang smartphonegebruik, en ik ben ook redelijk belezen in de voorzichtigheid die deze technologieën voor onze gezondheid vragen, maar ik wou die keer vertrouwen in toch ook het recuperatievermogen van ons lichaam. Het was blijkbaar buiten de dosis gerekend.
Maanden bleef ik een neus hebben voor de aanwezigheid van actieve smartphones en kon niemand beweren dat ie op vliegtuigstand stond als het niet zo was 😉

Voila, met enerzijds dit kleine verhaal rond kleinschalige  huiselijke en vaak geestige ouderenzorg en anderzijds mn eigen voorjaarsgrieprelaas, deel ik met u twee ervaringen. Ik vind het zelf waardevol, omdat ik vermoed dat het een vorm van zorg is die nog georganiseerd kan worden. Uiteraard verkoopt men nergens de spirit die door veel meer wordt uitgemaakt dan door een organisatiestructuur en gebouw alleen.

Vriendelijke groeten,
in ieder geval blij met jullie  initiatief in deze tijd

Helga uit Lier