Getuigenis T uit Brecht: “88 jaar, positief en moeten opgesloten worden. Mijn grootmoeder huilde onbedaarlijk.”
Mijn grootmoeder (88) kreeg in het WZC een rijkelijke kerstmenu. Ze bewaarde de rest voor de volgende dag. Niet veel later werd ze ziek: overgeven en diarree. Ze belt de huisarts, die stelt de diagnose: voedselvergiftiging. Uitzieken is de boodschap. Maar zij is slecht te been en geraakt nooit op tijd bij de wc. Dus bellen ze vanuit het wzc een ambulance: naar het ziekenhuis moet ze, willen of niet. Daar belandt ze ineens op de Covidafdeling, want ze heeft de symptomen (?) Ze wordt getest, en is wel degelijk positief! Na 2 dagen op de wc is ze erbovenop. Haar longen worden gescreend: alles prima. Ze is blij in het ziekenhuis te zijn, want ze krijgt veel aandacht. Zou ze in haar flatje zitten, mag ze 10 dagen de kamer niet verlaten. Zelfs niet voor een wandeling op de gang. En natuurlijk geen bezoek. Gelukkig mag ze dus haar quarantaine uitzitten in het ‘hotel’ zoals ze het ziekenhuis zelf noemt. Haar verblijf is natuurlijk niet vrijblijvend. Ze wordt met regelmaat van de klok onderzocht: longen meermaals gescreend, stoelgang meermaals onderzocht, bloed ook. Hoewel mijn grootmoeder 60 jaar gerookt heeft (laatste jaren niet meer) had Covid geen enkele vat op haar. Alles was prima!
Als het echt zo druk-druk zou zijn in het ziekenhuis zou mijn grootmoeder zeker plaats hebben moeten maken.
Haar was gezegd: je mag dinsdag naar huis ( na 10 dagen) en dan moet je nog 2 dagen in quarantaine gaan op uw kamertje in het WZC. Ok. Normaal ontvangt moeke veel bezoek van kinderen en (volwassen) kleinkinderen. (Dit mocht gelukkig altijd nog.) 2 dagen zonder kamer verlaten of bezoek zou ze aankunnen.
Maandag komen ze plots zeggen: je moet nog 14 dagen in quarantaine blijven thuis. Wat?! Ik ben nooit ziek geweest, ik ben al 2 weken afgezonderd, en nu willen ze er nog 2 weken bijlappen? Ze huilde onbedaarlijk, ze belde haar dochter, die op haar beurt probeerde een arts aan de lijn te krijgen, tevergeefs. Onze moeke liet aan elke verpleegster weten ‘dat het leven niet meer hoefde’ als ze opgesloten zou worden. Uiteindelijk kwam die dokteres zeggen dat 2 dagen dan toch voldoende zouden zijn. En als ze wou, mocht ze nog blijven tot vrijdag. Hoewel ze graag in het ziekenhuis was ( het eten was er beter dan in het centrum) had ze na deze farce er dik genoeg van, en ging ze dus dinsdag naar huis. In het WZC hebben ze haar dan nog 3 dagen in verplichte quarantaine gezet, maar soit: eind goed, al goed!