Getuigenis S uit Leuven: “Ik krijg weer suïcidale neigingen. Oei kan je dat even herhalen? De verbinding liep vast.”

Ik wil jullie eerst en vooral bedanken voor het oprichten en onderhouden van deze site. Een hoognodig lichtpuntje in donkere tijden.

Vooraf een beknopte persoonlijke voorgeschiedenis, die denk ik wel relevant is voor de rest van mijn getuigenis:

Sinds enkele jaren kamp ik met zware depressies, die voortkomen uit een persoonlijkheidsstoornis na een traumatische jeugd, die mij sociaal onderontwikkeld het leven ingesmeten heeft. Met isolatie en sociale/financiële achterstand tot gevolg.

Nu heb ik hier de afgelopen jaren, met wat succes, hard aan gewerkt, en met enige fierheid kan, of beter, kon ik in mijn 32ste levensjaar zeggen dat ik grote stappen genomen had en er eindelijk weer licht aan het eind van de tunnel kwam.

En toen besloot onze overheid, om het licht terug uit te doven. Ik ben niet het type dat snel klaagt, ik absorbeer misbruik liever dan dat ik er tegenin ga en conflict veroorzaak, maar na afgelopen jaar ben ik zo goed als terug bij af. Ik kan niet beginnen te omschrijven hoe demoraliserend het is om aan jezelf als persoon te werken, terug te durven dromen en verlangen, te ervaren hoe mooi het is om menselijke connectie te voelen, om dan te horen: “sorry, het mag niet meer”.

Jarenlang klimmen uit een veel te diepe put, om eindelijk boven te komen en er gewoon zonder boe of bah weer ingeduwd te worden door “experten”. Experten in wat blijft mij de vraag, hoewel ik meer en meer neig naar “experten in het methodisch vernietigen van mensenlevens”.

Sociaal contact leggen wanneer je mentaal niet op je sterkst bent, is niet altijd een voor de hand liggende opgave, afhankelijk van de problematiek uiteraard. Desondanks zijn er vriendschappen opgebouwd, had ik enkele vaste plekken waar ik naartoe kon en mezelf kon zijn, voelde ik me meer en meer op mijn gemak om alleen te gaan winkelen, de stad te verkennen, en met een beetje geluk en moed, misschien zelfs een vreemde goeiedag te zeggen en, God believe het, zelfs een babbeltje te slaan

En waarom? Om nu, 6 jaar later, nog meer geïsoleerd te leven, dan ik voor alle therapie en opnames deed. Ook qua activering op de werkvloer loopt alles volledig scheef dankzij de maatregelen.

Als (psychisch) invalide ligt mijn focus momenteel op vrijwilligerswerk: in een low-stress omgeving zowel aan mezelf blijven sleutelen als aan sociale contacten werken. Echter, mijn vrijwilligerswerk, waar ik intussen 3 maanden ingeschreven sta, wordt voortdurend uitgesteld, omdat de organisatie zèlf geen activiteiten meer mag organiseren. Tot zover dus dat gevoel van voldoening en eigenwaarde.

Mijn groepstherapie die normaal het hele jaar 2020 zou duren (max. duur van 1j), werd tijdens de eerste lockdown zomaar stilgelegd. Ik ken op mijn afdeling een 20-tal mensen die van de ene dag op de andere, net als mij, te horen kregen: “sorry, wij moeten tot nader order van de overheid onze deuren sluiten.”

Twee maanden lang hebben wij zonder ondersteuning moeten doorbrengen, en het alternatief dat ons voorgeschoteld werd? Om de twee weken een zoom-gesprek ter vervanging. Ik weet niet hoe het met andere mensen zit, maar een zoom gesprek is in de verste verte niet te vergelijken met een (therapeutisch) gesprek van mens tot mens, waarbij emotie kan overgedragen worden, waarbij je elkaar verstaat ook wanneer het even moeilijk of emotioneel wordt. Ik heb het een kans gegeven, die “therapie” via zoom, en ik kan u zeggen: als dit de manier was waarop ik sinds het begin van mijn traject “geholpen” werd, dan stond mijn naam vandaag op een grafsteen.

Uit het leven gegrepen:

• *snotterend*: ”Ik voel mij rot slecht en krijg weer suïcidale neigingen”
• “Oei kan je dat even herhalen? De verbinding liep vast.”

Onmenselijk is een eufemisme voor deze praktijken. Letterlijk spelen met mensenlevens, in de naam van “de kwetsbaren beschermen”. Ik voel mij alles behalve beschermd, in tegendeel.

(Toch even benadrukken: Mijn therapeut(en) betreft hier geen schuld, zij deden hun uiterste best om binnen de opgelegde lijntjes te kleuren en alsnog zorg aan te bieden binnen de beperkte mogelijkheden)

Ik heb enorm veel empathie voor alle mensen die hieraan onderdoor gaan, dit is voor iedereen moeilijk, maar ik heb voortdurend het knagende gevoel dat bepaalde groepen binnen onze maatschappij vol-le-dig genegeerd worden. Iedereen ondervindt last van de maatregelen, maar voor mensen die reeds geïsoleerd waren, en daar nu nòg meer de impact van voelen, is dit niets minder dan de doodsteek.

Als je van “ik wil niet buiten komen” gaat naar “ik wil wel buiten komen, maar het mag niet”, waarom heb ja dan in godsnaam al dat werk verricht? Waarom zou je überhaupt nog blijven proberen, wanneer er niet eens een eind in zicht is? De frustratie zit torenhoog, dat is ongetwijfeld duidelijk.

Ik hou mijn hart vast voor de gevolgen van deze massahysterie.

Graag wil ik jullie nogmaals bedanken voor jullie inspanningen. Bij voorbaat ook mijn excuses voor het ventileren, en de gebrekkige opmaak van de tekst, maar ik ben stilaan weer aan het eind van mijn Latijn.

Veel moed, veel sterkte.