Getuigenis S uit Leuven: “Ik krijg weer suïcidale neigingen. Oei kan je dat even herhalen? De verbinding liep vast.”
Ik wil jullie eerst en vooral bedanken voor het oprichten en onderhouden van deze site. Een hoognodig lichtpuntje in donkere tijden.
Vooraf een beknopte persoonlijke voorgeschiedenis, die denk ik wel relevant is voor de rest van mijn getuigenis:
Sinds enkele jaren kamp ik met zware depressies, die voortkomen uit een persoonlijkheidsstoornis na een traumatische jeugd, die mij sociaal onderontwikkeld het leven ingesmeten heeft. Met isolatie en sociale/financiële achterstand tot gevolg.
Nu heb ik hier de afgelopen jaren, met wat succes, hard aan gewerkt, en met enige fierheid kan, of beter, kon ik in mijn 32ste levensjaar zeggen dat ik grote stappen genomen had en er eindelijk weer licht aan het eind van de tunnel kwam.
En toen besloot onze overheid, om het licht terug uit te doven. Ik ben niet het type dat snel klaagt, ik absorbeer misbruik liever dan dat ik er tegenin ga en conflict veroorzaak, maar na afgelopen jaar ben ik zo goed als terug bij af. Ik kan niet beginnen te omschrijven hoe demoraliserend het is om aan jezelf als persoon te werken, terug te durven dromen en verlangen, te ervaren hoe mooi het is om menselijke connectie te voelen, om dan te horen: “sorry, het mag niet meer”.
Jarenlang klimmen uit een veel te diepe put, om eindelijk boven te komen en er gewoon zonder boe of bah weer ingeduwd te worden door “experten”. Experten in wat blijft mij de vraag, hoewel ik meer en meer neig naar “experten in het methodisch vernietigen van mensenlevens”.
Sociaal contact leggen wanneer je mentaal niet op je sterkst bent, is niet altijd een voor de hand liggende opgave, afhankelijk van de problematiek uiteraard. Desondanks zijn er vriendschappen opgebouwd, had ik enkele vaste plekken waar ik naartoe kon en mezelf kon zijn, voelde ik me meer en meer op mijn gemak om alleen te gaan winkelen, de stad te verkennen, en met een beetje geluk en moed, misschien zelfs een vreemde goeiedag te zeggen en, God believe het, zelfs een babbeltje te slaan
En waarom? Om nu, 6 jaar later, nog meer geïsoleerd te leven, dan ik voor alle therapie en opnames deed. Ook qua activering op de werkvloer loopt alles volledig scheef dankzij de maatregelen.
Als (psychisch) invalide ligt mijn focus momenteel op vrijwilligerswerk: in een low-stress omgeving zowel aan mezelf blijven sleutelen als aan sociale contacten werken. Echter, mijn vrijwilligerswerk, waar ik intussen 3 maanden ingeschreven sta, wordt voortdurend uitgesteld, omdat de organisatie zèlf geen activiteiten meer mag organiseren. Tot zover dus dat gevoel van voldoening en eigenwaarde.
Mijn groepstherapie die normaal het hele jaar 2020 zou duren (max. duur van 1j), werd tijdens de eerste lockdown zomaar stilgelegd. Ik ken op mijn afdeling een 20-tal mensen die van de ene dag op de andere, net als mij, te horen kregen: “sorry, wij moeten tot nader order van de overheid onze deuren sluiten.”
Twee maanden lang hebben wij zonder ondersteuning moeten doorbrengen, en het alternatief dat ons voorgeschoteld werd? Om de twee weken een zoom-gesprek ter vervanging. Ik weet niet hoe het met andere mensen zit, maar een zoom gesprek is in de verste verte niet te vergelijken met een (therapeutisch) gesprek van mens tot mens, waarbij emotie kan overgedragen worden, waarbij je elkaar verstaat ook wanneer het even moeilijk of emotioneel wordt. Ik heb het een kans gegeven, die “therapie” via zoom, en ik kan u zeggen: als dit de manier was waarop ik sinds het begin van mijn traject “geholpen” werd, dan stond mijn naam vandaag op een grafsteen.
Uit het leven gegrepen:
- *snotterend*: ”Ik voel mij rot slecht en krijg weer suïcidale neigingen”
- “Oei kan je dat even herhalen? De verbinding liep vast.”
Onmenselijk is een eufemisme voor deze praktijken. Letterlijk spelen met mensenlevens, in de naam van “de kwetsbaren beschermen”. Ik voel mij alles behalve beschermd, in tegendeel.
(Toch even benadrukken: Mijn therapeut(en) betreft hier geen schuld, zij deden hun uiterste best om binnen de opgelegde lijntjes te kleuren en alsnog zorg aan te bieden binnen de beperkte mogelijkheden)
Ik heb enorm veel empathie voor alle mensen die hieraan onderdoor gaan, dit is voor iedereen moeilijk, maar ik heb voortdurend het knagende gevoel dat bepaalde groepen binnen onze maatschappij vol-le-dig genegeerd worden. Iedereen ondervindt last van de maatregelen, maar voor mensen die reeds geïsoleerd waren, en daar nu nòg meer de impact van voelen, is dit niets minder dan de doodsteek.
Als je van “ik wil niet buiten komen” gaat naar “ik wil wel buiten komen, maar het mag niet”, waarom heb ja dan in godsnaam al dat werk verricht? Waarom zou je überhaupt nog blijven proberen, wanneer er niet eens een eind in zicht is? De frustratie zit torenhoog, dat is ongetwijfeld duidelijk.
Ik hou mijn hart vast voor de gevolgen van deze massahysterie.
Graag wil ik jullie nogmaals bedanken voor jullie inspanningen. Bij voorbaat ook mijn excuses voor het ventileren, en de gebrekkige opmaak van de tekst, maar ik ben stilaan weer aan het eind van mijn Latijn.
Veel moed, veel sterkte.
Ik denk aan u…Verleden, heden of toekomst…Het nu is belangrijk en je denken, klinkt pff maar probeer me te geloven…dat is al wat ik vraag.
Ik begrijp je, ik voel je…Mijn naam is MinaSan, ik ben een vrouwke van 50,no kids en momenteel met een arbeidsongeval thuis zittende met geen herstel of terugkeer naar werkvloer…
Ik zit ook in een bedrogdossier verwikkeld en spuw het maar uit op twitter momenteel.
2018 febr, werd ik geconstateerd met kanker, maart 2018 vind ik mijn mams dood in haar ziekenhuisbed…ik zorgdde al 7jaar intens voor haar, ze was levensmoe en zat ook al jaren in een erfeniskwestie met een advocaat die ze vorig jaar opgepakt hebben, het rare is dat deze arrestatie vlak na mijn moeder haar overlijden gebeurdde…(lichtpuntje).
Ik wil je graag helpen door met je te praten…Zelf ben ik ook tegen corrupte dokters bezig maar net zoals jij maak ik telleurstellende, shockerende dagen, weken en maanden mee die je als menszijnde raken…maar met frustraties red je je leven niet…Doe me een plezier en gooi al je medicatie weg…Juice groenten en fruit door elkaar en drink dit alle dagen…je energie ZAL veranderen…Dan je denken en geloof me, hoe moeilijke dagen ook want ik ken en voel dat ook…PROBEER BEWUSTWORDING VAN JE EIGEN…GA LIGGEN EN ZET KOPTELEFOON OP MET HERTZ TONEN (zoek op youtube) Laat je lichaam tot rust komen en doe ademhalingsoefeningen (Wim Hoff youtube)…Doe dit 2 tot 3 maal per dag…Ik smeek je van dit te doen…Ik heb bij mezelf al veel veranderingen gemerkt…Ik beloof je dat het werkt maar je denken is hierbij een groot punt en het moeilijkste…Leer en zoek van internet…je vindt er zoveel om je recht te trekken…Lieve vriend, mens en vreemde…God gaf leven maar JIJ moet er iets van maken…Je grootste en (denkelijke) onmogelijke hartswensen komen wel uit…Alleen vraagt God van jou…de vraag aan hem, dan voelen of je het al hebt (moeilijk) maar laat je fantasie even rollen…en dan je vraag loslaten en lachen, vriendelijk zijn…wie dan ook en het belangrijkste…DANKBAARHEID…al is het voor die mooie tv die je bezit of die vriendelijke buurman of de boterham dat je eet, dat je kan zien, ruiken, horen en voelen, de natuur…En heel belangrijk, WATER…
Zoek het op vriend en als je wil praten…Ik ben er wel maar geef nooit op, laat de telleurstellingen je kracht worden.
Ik wens je genezing en rust.
Beste S.
Ik vind het heel moedig van jou om deze getuigenis met ons te willen delen.
Ik snap helemaal wat je bedoeld, hoewel ik mij niet helemaal in jouw situatie kan inleven.
Als persoon die gewone sociale contacten had/heeft is het al moeilijk om met deze absurde situatie om te gaan, … dus.. echt waar respect.
Ik heb de neiging om te zeggen, geef mij je telefoonnummer, en we bellen af en toe eens als dat een hulp kan zijn, maar dat moet je zelf maar aangeven.
Ik hoop dat je de moed blijft vinden om door te gaan, om te blijven vechten voor je eigen waarden waar je al zo lang voor hebt gestreden. Geef het niet op, ook al is het nog zo moeilijk.
Sterkte!
Pol
Bedankt voor het delen van je verhaal, en de reacties van Yamina & Pol.
Ik ben zelf 58 jaar oud, meer als 30 jaar zelfstandig, en nu op 9 maanden van mijn inkomen beroofd, door politiek en virologen met lul-verhalen.
Het verhaal van hierboven, heeft voor mij vele herkenningspunten.
Ook ik zie mijn toekomst somber in, en dit is niet mijn wereld meer.
Het probleem is, dat nog altijd 75% van de Belgen, het Corona-verhaal geloven, en nog elke avond voor de TV zitten, en de krant lezen, met het idee, dat het vaccin de oplossing gaat bieden.
Net die 75%, gaat die overige 25% mee sleuren in hun val.
Ook ik wacht. nog even af, met het idee”Tijd brengt raad”!!!
Wordt ik 60 jaar, daar ben ik momenteel niet zeker meer van.