Getuigenis N uit Everberg: Mijn lichaam, mijn bondgenoot

Mijn lichaam, mijn bondgenoot 

Vandaag heradem ik. Mijn lichaam heeft gelijk. Ik mag niet twijfelen. Ik moet en wil vertrouwen op mijn lichaam. Wat anderen ook doen of zeggen, ik moet mijn eigen weg volgen. En wat een weg is dat al geweest. Sinds ik een maand geleden een mindfulness-cursus ben begonnen – en, nee, ik ben nog verre van een expert – ben ik me bewust geworden van mijn kwetterende geest, van die strenge manager, die toch het grootste deel van mijn leven aan het roer heeft gestaan. Met alle gevolgen van dien. Ik ben de helft van mijn leven verloren. Omdat ik constant  op de vlucht ben geweest. Ik had geen lichaam. Ik voelde geen lichaam. Ik luisterde nooit naar mijn lichaam. Mijn lichaam had mij te gehoorzamen!

Maar dat blijft niet duren. Op een moment geeft je lichaam er de brui aan. Gedaan met dat dictatorschap. Tijd voor een grote ommekeer. Zoals zovelen onder ons op een bepaald moment in hun leven meemaken: op een dag zegt dat lichaam stop!

En gelukkig maar. Bijna tien jaren lang ben ik bezig geweest met mijn lichaam te ontdekken. Om alle onderdrukte boodschappen, verborgen en verstopte geheimen, verdrukte tranen de vrijheid te schenken. Eén grote schoonmaak hield ik. En ik was verbaasd wat ik van mijn lichaam had gemaakt. Hoe ik het doorheen al die jaren had behandeld. Niet meer dan een grote vuilniscontainer was mijn lichaam, die maar alles moest aanvaarden wat  ik erin wou stoppen of verstoppen.

Vandaag ben ik blij dat mijn lichaam gaan sputteren is. Dat het het allemaal niet meer wou opkroppen, inslikken, verkrampen, verdragen. Ik was niet beter dan mijn vader! Groot gelijk had mijn lichaam! Vandaag leef en werk ik samen met mijn lichaam. Ik respecteer het. Ik draag er zorg voor. Ik geloof het.

En dan ga ik mee in zijn wens om geen vaccin te laten zetten. Het is een wijze les uit mijn jeugdjaren. Lange tijd heb ik geloofd dat ik anders was dan anderen. Dat ik niet ‘normaal’ was. Dat ik diep gekwetst was en nooit daarvan zou herstellen. Vandaag weet ik beter. Niets lichaamsvreemd of niets dat ik niet wil, komt er nog binnen. Ik heb die keuze. Ik heb die vrijheid om dit voor mijn eigen lichaam te mogen beslissen. Het is aan niemand anders dan mezelf om te zeggen wat er in mijn lichaam komt, welke ingreep ik toelaat, wie me mag aanraken of strelen, of wat dan ook. Alleen ik mag dat beslissen. Geen overheid, geen ‘geneeskunde’, geen pers, geen enkeling. Alleen ik. En respect voor mijn beslissing is respect voor de persoon die ik ben. Ieder heeft voor zichzelf te beslissen welke weg ze opgaan. Ik wil vertrouwen op de kracht en het zelfhelend vermogen van mijn lichaam. Ik heb meer dan genoeg lessen in dit leven daarover gehad. Ik weet, dankzij de boodschappen van mijn lichaam, waar ik naartoe wil. Mijn leven is zoveel beter voor mezelf geworden, sinds ik meer naar die binnenkant dan naar die voorkant ben beginnen luisteren. Soms mag die manager aan het roer staan, maar niet altijd. En ja, ook voor mij blijft dat trainen. Af en toe, zoals deze week, moet mijn lichaam nog effe schreeuwen, maar van zodra ik mijn koers wijzig, kalmeert alles weer vanzelf. 

Ik respecteer en snap mensen, die voor het vaccin kiezen. Er is niemand, die zo hard voor persoonlijke vrijheid ijvert dan ik. Maar ik hoop dan ook op wat wederkerigheid. Wat begrip voor zij, die er niet voor kiezen, die al een hele tijd een hele andere weg van ‘geneeskunde’ volgen. Mag ik ook in onze maatschappij  leven? Spreken? Krijg ik ook de vrijheid en de ruimte om voor mijn eigen lichaam en gezondheid te kiezen? Als ik zie wat er vandaag allemaal gaande is, dan word ik soms bang. Soms net zo bang als ik ooit als kind ben geweest.  Willen we echt zo’n maatschappij zijn? Kan een virus, kan angst voor het onbekende, ons opnieuw naar zo’n totalitaire staat van zijn dwingen? Laten we ons leiden door ons hoofd of ons hart? Wat voor mens willen we zijn? Dat is wat corona ons vraagt…

30 augustus 2021