Getuigenis dr. Hilde De Smet: ” Covid belangrijker dan menselijkheid in de ziekenhuizen”

Vorige week werd mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis van Deinze omdat ze uit haar bed gevallen was, rechter heup gebroken. Toen ik de spoedarts belde, was het eerste wat hij zei: “goed nieuws, er zijn geen tekenen van covid”. Ik was verbaasd, mijn moeder was uit bed gevallen, dit had niets met covid te maken. Maar blijkbaar is dit het enige waar de meeste artsen zich nog druk om maken.

Enkele dagen later werd er geen bezoek meer toegelaten in het ziekenhuis. Ik vroeg om de hoofdgeneesheer te spreken. Ik vroeg hem telefonisch of ze alle menselijkheid kwijt waren. Hij zei dat het aantal covid-gevallen toegenomen was en dat ze daarom besloten hadden geen bezoek meer toe te laten. Ik vroeg hem hoeveel covid-opnames er waren, deze cijfers kon hij niet vrijgeven. Vreemd. De grote ziekenhuizen die véél covidpatiënten hadden de voorbije weken, deden niets liever dan deze info delen op hun website of aan de pers. Misschien was het aantal in Deinze wel “verdubbeld” de laatste dagen, van 2 naar 4, of van 3 naar 6 of van 4 naar 8? Enkele dagen ervoor had ik immers vernomen van een ander ziekenhuis van gelijkaardige grootte dat ze momenteel 5 covid-opnames hadden. En begrijp me niet verkeerd, covid-opnames wil niet altijd zeggen dat mensen ziek zijn aan covid, nee, gewoon dat ze positief getest zijn.

Dit beleid van het stopzetten van bezoek lijkt me vreemd, aangezien patiënten getest worden als ze binnenkomen. Als ze positief zijn, worden ze op de covid-afdeling gelegd. Zolang het testresultaat nog niet gekend is op een “wacht”afdeling. Hier heeft het bezoek dus niets mee te maken. Of worden patiënten tussendoor nog eens getest, nadat ze een aantal dagen binnen zijn en “besmet” zijn door hun familie, die hen komt opzoeken met mondmasker en verplichte ontsmetting van de handen? Ik betwijfel het. Het bezoek heeft hier dus niets mee te maken.

De hoofdgeneesheer zei dat het personeel van het ziekenhuis onder zware druk stond. Ik betwijfelde dit, aangezien er heel veel electieve zorgen uitgesteld werden. Hij zei dat de verpleegkundigen van het operatiekwartier, dat momenteel zo goed als stil lag, ingedeeld waren op andere afdelingen. Goed, eindelijk een ziekenhuis dat er in slaagt een herverdeling te doen van zijn werknemers. En de chirurgen, vroeg ik, die niet meer mogen opereren. “Die hebben het druk met consultaties.”

Dus de chirurgen, die normaalgezien één tot meerdere dagen per week opereren of kleine ingrepen uitvoeren, hebben het druk met hun consultaties. Wat met de internisten, die een tot meerdere dagen per week endoscopieën, PTCA’s en andere ingrepen uitvoeren, die hebben het ook druk met consultaties? En het verplegend personeel van die afdelingen? Wat met de radiologen, die momenteel vooral Rx thoraxen en CT thoraxen moeten nemen, wat zijn die aan het doen met de rest van hun tijd? En de verpleging van de afdeling radiologie? Allemaal ingeschakeld op de covid-afdeling(en) of op intensieve zorgen?

En dan nog zeggen dat het zorgpersoneel het niet meer aan kan…. Ja, het personeel van sommige afdelingen (én respect hiervoor), maar de meesten hebben minder werk.

Wat ik wel met zekerheid weet is dat tijdens de eerste lockdown, tijdens de grootste gezondheidscrisis ooit, toen de goedgelovige populatie elke avond om 20.00 aan het klappen was voor de helden van het zorgpersoneel, de meeste ziekenhuisartsen thuis zaten met hun vingers te draaien en in hun tuin aan het werken waren, omdat ze niet móchten werken….. Dat wordt echter doodgezwegen in de media…